Son zamanlarda kırsal bölgelerde yaşanan iş gücü sıkıntısı, tarım ve hayvancılıkla uğraşan yerleşimcileri ciddi şekilde zorluyor. Özellikle hayvancılıktan geçimini sağlayan yerleşimcilerin, yüksek maaş tekliflerine rağmen çoban bulamaması, köylüleri alternatif çözümler bulmaya zorladı. Bu bağlamda örnek bir olay, Ankara'nın kırsal bir bölgesinde yaşandı. Burada, 60 bin TL maaşla çoban arayan köylüler, ciddi bir çözüm arayışına girdi ve ilginç bir yöntem geliştirdiler: Kendi aralarında bir sıra sistemi oluşturdular.
Dünya genelinde tarım ve hayvancılık sektörü, iş gücü açısından büyük zorluklarla karşı karşıya. İş gücünün şehir merkezlerine kayması, kırsal alanlarda çalışanların yaş ortalamasının yükselmesi ve yeni neslin tarım ve hayvancılık gibi zorlayıcı mesleklerden kaçınması, bu durumu daha da kötüleştiriyor. Ayrıca ekonomik koşullar, büyük şehirlerdeki iş imkanlarının daha cazip hale gelmesine neden olmaktadır. Yüksek maaş tekliflerine rağmen çoban bulamayan köylüler, bu durumu giderek artan bir kaygıyla izlemektedir.
Ankara'nın bu kırsal bölgesinde yaşanan benzer bir durum, yerleşimci ailelerin hayvancılıkla geçimini sürdürebilmek için düşündükleri yeni yöntemleri ortaya çıkardı. Yüksek maaşa rağmen gelen taleplerin yetersiz kalması, köylüleri kendi aralarında bir sıra oluşturma girişimine yöneltti. Bu sistemde, her aile ya da birey belli bir gün belirleyerek, o günde hayvanların bakımıyla ilgilenmeyi kabul ediyor. Buna göre, aileler önceden planlarını yaparak, günlük iş yükünü paylaşıyorlar.
Yerli halk, geleneksel yöntemleri bir kenara bırakmak zorunda kaldıkları bir dönemde, bu sıra sistemini geliştirerek ihtiyaçlarını karşılamayı başardı. Her aile, haftalık olarak belirledikleri günlerde çobanlık görevini üstleniyor. Böylece, köy içindeki iş gücünü etkili bir biçimde kullanarak hem hayvanların bakımı sağlanıyor hem de iş yükündeki eşitsizlik oranı azalıyor. Bu durum, bir yandan sosyalleşmeyi arttırırken diğer yandan hayvancılığın sürdürülebilirliğini de sağlıyor.
Bu inovatif yaklaşım, diğer köylere de örnek teşkil etmeye başladı ve birçok yerleşim yeri benzer sistemleri kendi şartlarına uyarlamaya başladı. Üstelik, bu uygulama sayesinde köylüler arasındaki dayanışma duygusu pekişti ve ekip ruhu geliştirilmiş oldu. Sosyal etkileşimin artması, köydeki birlikteliği güçlendirdiği gibi, ayrıca daha verimli bir çalışma ortamı yarattı.
Çoban bulma sorununun yalnızca para ile çözülemeyeceğini bu sayede fark eden köylüler, kendi aralarında uyguladıkları çözüm yöntemleri ile önemli bir ders vermiş oldular. Gerekli olan yerel iş gücünü yeniden hareketlendirmek ve berberlik duygusunu zedelemeden iş yapabilmek, kırsal kesimlerin geleceği açısından oldukça kritik bir nokta. Bu yaşananlar, diğer kırsal bölgelerde benzer durumlar yaşayan yerleşimciler için de ilham kaynağı olabilecek bir örnek olarak ön plana çıkıyor.
Sonuç olarak, 60 bin TL maaşla çoban bulamayan köylüler, kendi yaratıcılıkları ve dayanışmaları sayesinde ilginç bir yöntemle sorunu çözüme kavuşturmayı başardılar. Bu sürecin, sadece kendi köylerinde değil, diğer bölgelerde de iş gücü sorunlarına karşı kalıcı çözümler üretmek adına bir model yaratabileceği düşünülmektedir. Tarım ve hayvancılığın sürdürülebilirliği için geliştirilen bu tür alternatif yaklaşımlar, kırsal alanların geleceği için umut verici bir gelişmedir.
